Pasif difüzyon, küçük lipofilik ilaçların konsantrasyon gradyanı boyunca hücre zarını geçmesine izin veren kritik bir işlemdir. Bu mekanizmanın verimliliği dört temel faktöre bağlıdır: zarın yüzey alanı, ilacın lipit-su bölüşüm katsayısı, konsantrasyon gradyanı ve zarın kalınlığı.

İlaçlar oral yoldan uygulandığında, gastrointestinal (GI) lümen ile kan dolaşımı arasında önemli bir konsantrasyon gradyanı oluşturarak dolaşım sistemine yayılmalarını hızlandırır. Yüksek lipit çözünürlüğüne sahip ilaçlar, yükseltilmiş bir bölme katsayısı ile gösterilir ve zarlardan kolayca yayılır.

İnce bağırsaklar bu süreçte önemli bir rol oynar, duodenum mikrovillusları yüzey alanını artırarak ilaç emilim oranını yükseltir. Tersine, ilaçların beyne difüzyonu kalın, glial hücre kaplı kan-beyin bariyeri tarafından ciddi şekilde kısıtlanır.

Birçok ilaç, çevre koşullarına bağlı olarak iyonize olmayan ve iyonize formlarda bulunabilen zayıf asitler veya bazlardır. İyonize olmayan form lipitte çözünür ve bir membrandan kolayca yayılabilirken, iyonize form nispeten lipitte çözünmez ve bir membrandan zayıf bir şekilde yayılabilir. Vücut sıvılarının pH seviyelerindeki değişiklikler, bu tür zayıf asitlerin veya bazların difüzyonunu etkiler. Genel olarak, pasif difüzyon, ilaçların vücutta emilim hızını yöneten çeşitli faktörlerin karmaşık bir etkileşimidir.