19.9 : POChP: Leczenie za pomocą leków rozszerzających oskrzela i kortykosteroidów

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) obejmuje grupę postępujących zaburzeń płuc charakteryzujących się uporczywym ograniczeniem przepływu powietrza i przewlekłymi objawami ze strony układu oddechowego. Nakładanie astmy i POChP (ACOS), obejmujące cechy zarówno astmy, jak i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), to grupa postępujących zaburzeń płuc, która obejmuje przewlekłe zapalenie oskrzeli, rozedmę płuc i ciężką (oporną na leczenie) astmę. ACOS prowadzi do złożonych objawów klinicznych, które łączą zapalną i odwracalną niedrożność dróg oddechowych obserwowaną w astmie z postępującym ograniczeniem przepływu powietrza charakterystycznym dla POChP.

Objawy POChP mogą być różne, ale często obejmują uporczywy kaszel, duszność, zwiększoną produkcję plwociny i okresowe zaostrzenia lub nasilenia ciężkich objawów, które wpływają na jakość życia osób z POChP.

Leczenie POChP obejmuje połączenie leków i zmian stylu życia. Bronchodilatatory, takie jak bromek ipratropium (środek antycholinergiczny) i albuterol (agonista β_2-adrenergiczny), stanowią podstawę leczenia POChP. Rozluźniają mięśnie wokół dróg oddechowych w płucach, zmniejszając objawy ze strony układu oddechowego i poprawiając czynność płuc. Zazwyczaj podaje się je za pomocą inhalatorów lub nebulizatorów, przy czym formy o dłuższym działaniu wymagają rzadszego dawkowania.

Podczas gdy ogólnoustrojowo działające glikokortykosteroidy, czyli kortykosteroidy, wykazały ograniczoną skuteczność w leczeniu POChP, wziewne kortykosteroidy mogą poprawić jakość życia pacjentów. Należy jednak pamiętać, że nie zatrzymują one spadku czynności płuc, który charakteryzuje tę chorobę.

Teofilina (Theolair), rodzaj leku rozszerzającego oskrzela, może być szczególnie korzystna dla pacjentów, którzy zatrzymują CO_2. Rozluźnia i otwiera drogi oddechowe do płuc, ułatwiając oddychanie. Może również poprawić wydolność wentylacyjną poprzez wzmocnienie funkcji skurczowej przepony. Jednak jego stosowanie jest ograniczone wąskimi marginesami terapeutycznymi i potencjalnymi działaniami niepożądanymi, takimi jak nudności, bezsenność i arytmie.

Antybiotyki są kolejnym niezbędnym elementem leczenia POChP. Są one zazwyczaj stosowane w leczeniu zaostrzeń POChP spowodowanych bakteryjnymi infekcjami dolnych dróg oddechowych, skracając czas trwania i nasilenie tych epizodów.

U pacjentów z ciężką POChP i przewlekłą hipoksemią może być zalecana długotrwała tlenoterapia (z ang. long-term oxygen therapy, LTOT). LTOT może pomóc w zmniejszeniu objawów duszności i zmęczenia, poprawić sen i nastrój, zwiększyć mobilność, a w niektórych przypadkach wydłużyć oczekiwaną długość życia.

Zmiany stylu życia są niezbędne w leczeniu POChP. Co najważniejsze, rzucenie palenia i unikanie narażenia na dym są kluczowe, ponieważ palenie jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju i zaostrzenia POChP. Regularna aktywność fizyczna, zrównoważona dieta i unikanie substancji drażniących układ oddechowy mogą również przyczynić się do lepszego leczenia choroby i jakości życia.