15.31 : α-alkilowanie ketonów poprzez jony enolanowe

Ketony z protonami α są deprotonowane przez mocne zasady, takie jak diizopropyloamidek litu (LDA), tworząc jony enolanowe. Anion jest stabilizowany rezonansem, a jego struktura hybrydowa wykazuje ładunki ujemne na tlenie karbonylowym i węglu α. Ten otaczający nukleofil może atakować elektrofila poprzez dwa możliwe miejsca: tlen karbonylowy, znany jako atak O, lub węgiel α, znany jako atak C. Preferowany jest atak nukleofilowy poprzez miejsce karbanionowe. Dzieje się tak na skutek silnego oddziaływania dodatniego odpowiednika zasady z anionowym tlenem, co ogranicza zbliżający się elektrofil, czyniąc reakcję mniej korzystną. Ponadto produkt otrzymany w wyniku ataku C jest bardziej stabilny niż produkt otrzymany w wyniku ataku O, ponieważ silniejsze wiązanie C=O π zostaje zachowane w pierwszym, podczas gdy słabsze wiązanie C=C π zostaje zachowane w drugim.

Późniejsza reakcja enolanu z elektrofilami, takimi jak halogenki alkilu, wytwarza α-alkilowany keton poprzez szlak S_N2. α-alkilowanie ketonów osiąga się za pomocą halogenków pierwszorzędowych grup alkilowych, benzylowych i allilowych. W przypadku drugorzędowych i trzeciorzędowych halogenków alkilowych eliminacja przeważa nad podstawieniem.