11.3 : Wpływ wody morskiej na beton

Beton wystawiony na działanie wody morskiej może ulec degradacji, takiej jak rozpuszczanie ettringitu i gipsu, zwiększając porowatość materiału i zmniejszając jego wytrzymałość. Natomiast krystalizacja soli w porach betonu może powodować ekspansję, szczególnie powyżej linii wody, gdzie następuje parowanie. Niemniej jednak, ekspansja ta ma miejsce tylko wtedy, gdy woda morska, dzięki przepuszczalności betonu, zdoła przeniknąć do konstrukcji.

Beton w obszarach między znakami pływowymi, które podlegają regularnym cyklom zamoczenia i wysychania, jest szczególnie zagrożony i ma tendencję do poważniejszej degradacji niż obszary, które pozostają stale zanurzone. Uszkodzenia spowodowane wodą morską są w pewnym stopniu łagodzone przez osadzanie się wodorotlenku magnezu, który tworzy się w betonie w wyniku reakcji siarczanu magnezu z wodorotlenkiem wapnia, co prowadzi do zatkania porów i zmniejszenia porowatości.

Oprócz efektów chemicznych beton w środowisku morskim może również cierpieć z powodu uszkodzeń fizycznych spowodowanych mrozem, działaniem fal i ścieraniem. Te uszkodzenia mogą fizyczne pogorszyć skutki degradacji chemicznej, szczególnie gdy sole wchłonięte przez beton przyczyniają się do korozji stali zbrojeniowej.

Aby zapobiec uszkodzeniom spowodowanym przez wodę morską, zaleca się stosowanie środków podobnych do tych stosowanych przeciwko atakowi siarczanów. Obejmują one użycie betonu o niskiej przepuszczalności i zapewnienie odpowiedniego pokrycia co najmniej 5,08 do 7,62 centymetrów nad prętami zbrojenia. Zaleca się zawartość cementu wynoszącą 355,97 kilogramów na metr sześcienny nad linią wody i 296,64 kilogramów na metr sześcienny poniżej, wraz ze stosunkiem wody do cementu nie większym niż 0,40 do 0,45. Ponadto, uzyskanie dokładnego zagęszczenia betonu i wykonywanie precyzyjnych prac rzemieślniczych w złączach konstrukcyjnych ma kluczowe znaczenie dla zwiększenia trwałości betonu przed atakiem wody morskiej.