W inżynierii mechanicznej stabilność układów pod różnymi siłami ma kluczowe znaczenie dla projektowania trwałych i wydajnych konstrukcji. Jednym z podstawowych sposobów zbadania tych koncepcji jest analiza układów takich jak dwa elementy połączone w punkcie obrotu O ze sprężyną skrętową o stałej sprężystości k w punkcie obrotu. System ten wyglądem przypomina podnośnik nożycowy używany do zmiany opon w samochodzie. W tym przypadku ramiona układu zawieszenia (odpowiednik drążków w tym układzie) są całkowicie pionowe, co odpowiada sytuacji, gdy pojazd został podniesiony maksymalnie.

Elementy te są początkowo ustawione pionowo i zapobiegają obracaniu się przez działanie sprężyny. Jeżeli na układ przyłożone zostaną dwa zewnętrzne obciążenia F i F’, o jednakowej wielkości i przeciwnych kierunkach, w taki sposób, że mają one tę samą linię działania na całej długości prętów, to układ pozostaje w równowadze. To wyrównanie gwarantuje, że nie będzie żadnego momentu ani momentu obrotowego działającego w celu wyparcia układu ze stanu równowagi.

Jeśli jednak punkt obrotu O zostanie przesunięty nieco na bok, ruch ten powoduje niewielkie odchylenie kątowe prętów od pionu. Powoduje to, że końce każdego elementu obracają się względem ich punktów obrotu, wprowadzając pary do układu. Pierwsza para wynika z podparcia reakcji w punkcie O. Siła ta, działająca teraz pod kątem, stara się jeszcze bardziej wyprzeć element z jego początkowej orientacji pionowej, oddalając go od równowagi. Druga para, wynikająca z oporu sprężyny skrętnej, wywiera siłę przywracającą, aby przywrócić pręt do pierwotnego położenia pionowego. Układ osiąga punkt obciążenia krytycznego F_cr, gdy te dwa momenty są równe. Jeśli przyłożone obciążenie przekracza obciążenie krytyczne, system staje się niestabilny; jeśli jest mniejsze niż obciążenie krytyczne, system pozostaje stabilny.

Zasada ta ma uniwersalne zastosowanie w układach konstrukcyjnych i jest szeroko stosowana w projektach inżynierii mechanicznej, w tym w stabilizacji budynków, pojazdów i maszyn.