23.7 : Leki do leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna w IBD przy użyciu glikokortykoidów

Glikokortykoidy, klasa leków przeciwzapalnych, odgrywają kluczową rolę w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej choroby Leśniowskiego-Crohna poprzez wywoływanie remisji. Wykazują działanie przeciwzapalne poprzez hamowanie produkcji cytokin zapalnych, takich jak czynnik martwicy nowotworu (TNF)-α, interleukina (IL)-1 i chemokiny, takie jak IL-8. Ponadto zmniejszają ekspresję cząsteczek adhezji komórek zapalnych i hamują transkrypcję genów syntazy tlenku azotu, fosfolipazy A_2, cyklooksygenazy-2 (COX-2) i NF-κB (czynnik jądrowy kappa B), hamując odpowiedź zapalną.

Głównymi stosowanymi glikokortykoidami są prednizon, metyloprednizolon i hydrokortyzon. Prednizon jest podawany niemal wyłącznie doustnie, a metyloprednizolon i hydrokortyzon można również podawać doustnie, w ciężkich przypadkach podaje się je dożylnie. Leki te działają na cały przewód pokarmowy, skutecznie wywołując remisję, ale mają ograniczenia w stosowaniu długoterminowym ze względu na znaczące działania niepożądane, takie jak ścieńczenie skóry, zdarzenia sercowo-naczyniowe i zaburzenia psychiczne.

Budezonid (Pulmacort), inny glikokortykosteroid, jest dostępny w postaci doustnej, doodbytniczej oraz w formułach o kontrolowanym uwalnianiu. Doustny budezonid jest stosowany w chorobie Crohna w odcinku krętniczo-kątniczym, podczas gdy preparaty doodbytnicze są preferowane w przypadku chorób ograniczonych do odbytnicy i lewej okrężnicy. Wykazuje wysoki metabolizm wątrobowy pierwszego przejścia, co skutkuje niską ogólnoustrojową biodostępnością i mniejszą liczbą działań niepożądanych niż konwencjonalne glikokortykosteroidy. Jednak jego skuteczność w osiąganiu remisji klinicznej może być nieco niższa niż prednizolonu.