18.3 : Leki stosowane w zaburzeniach dolnych dróg oddechowych: Przegląd

Zaburzenia dolnych dróg oddechowych stanowią wyzwanie, które często wymaga fachowego i złożonego podejścia w celu skutecznego leczenia. Częste dolegliwości, takie jak astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), doprowadziły do ​​opracowania skomplikowanych strategii leczenia obejmujących leki rozszerzające oskrzela i leki przeciwzapalne, z których każdy jest dostosowany do ułatwienia oddychania i rewitalizacji płuc.

Leki rozszerzające oskrzela, pierwszy krok w poprawie oddychania, występują w różnych postaciach, z których każda ma swój własny mechanizm działania. Dzielą się na terapię krótko działającą (ratunkową) i długo działającą (podtrzymującą).

Leki stosowane w terapii ratunkowej obejmują krótko działające agonisty receptorów β_2-adrenergicznych, które angażują receptory β_2-adrenergiczne, rozluźniając mięśnie oskrzeli, ułatwiając płynniejszy przepływ powietrza i zapewniając szybką ulgę podczas ostrego skurczu oskrzeli. Chociaż metyloksantyny, takie jak teofilina, zazwyczaj nie są stosowane w terapii ratunkowej, działają jako leki rozszerzające oskrzela poprzez hamowanie enzymów fosfodiesterazy (PDE), szczególnie PDE-4, w mięśniach gładkich dróg oddechowych. To hamowanie zapobiega rozpadowi cyklicznego monofosforanu adenozyny (cAMP), co prowadzi do wzrostu wewnątrzkomórkowego poziomu cAMP. Podwyższony poziom cAMP aktywuje kinazę białkową A (PKA), która zmniejsza sygnały skurczu mięśni, co powoduje rozluźnienie mięśni gładkich oskrzeli i poprawę przepływu powietrza, zapewniając znaczną ulgę osobom z niewydolnością oddechową. Ponadto antagonisty receptora muskarynowego blokują receptory acetylocholiny przed wiązaniem się z receptorami M_3 w tych mięśniach oskrzeli, co pozwala im się rozluźnić i sprzyja lepszemu oddychaniu.

Leczenie długo działającą terapią może obejmować długo działające agonisty receptorów β_2-adrenergicznych. Antagonisty receptora leukotrienu cysteinylowego to leki przeciwzapalne, które specyficznie celują i zmniejszają skurcz oskrzeli.

Dodatkowe leki przeciwzapalne są kluczowe w kontrolowaniu stanu zapalnego w dolnych drogach oddechowych. Glikokortykoidy albo bezpośrednio hamują geny zapalne, albo aktywują odpowiedniki przeciwzapalne. W rezultacie hamują kaskadę stanów zapalnych, które mogą poważnie uszkodzić drogi oddechowe. Stabilizatory komórek tucznych zapobiegają uwalnianiu mediatorów zapalnych z komórek tucznych i są powszechnie stosowane jako leki przeciwastmatyczne w celu zmniejszenia stanu zapalnego i pomocy w radzeniu sobie z objawami astmy. Hamują napływ jonów wapnia do komórek tucznych, skutecznie blokując niepotrzebne uwalnianie tych środków, które przyczyniają się do trwającego stanu zapalnego.

Wreszcie immunomodulatory, w tym inhibitory IgE i interleukin, strategicznie hamują elementy, które wyzwalają reakcje alergiczne i chronią układ oddechowy przed ubocznymi uszkodzeniami przewlekłego stanu zapalnego.

Leczenie astmy i POChP wymaga starannej oceny przyczyn, objawów i metod leczenia. Lekarze muszą monitorować skuteczność tych metod leczenia i wprowadzać niezbędne zmiany w celu maksymalizacji skuteczności opieki.