15.1 : Depresja: Przegląd

Depresja to powszechna choroba psychiczna charakteryzująca się uporczywym smutkiem i brakiem zainteresowania wcześniej przyjemnymi zajęciami. Może przybierać różne formy, w tym ciężką depresję, uporczywe zaburzenie depresyjne oraz zaburzenia afektywne dwubiegunowe typu I i II. Objawy wahają się od zmian emocjonalnych, takich jak przewlekły niepokój, po zmiany fizyczne, takie jak zaburzenia snu i myśli samobójcze. Z neurobiologicznego punktu widzenia uważa się, że depresja jest wywoływana przez nieprawidłowości w korze przedczołowej mózgu, ciele migdałowatym i hipokampie. Regiony te odgrywają kluczową rolę w emocjach, pamięci i podejmowaniu decyzji.

Kilka teorii próbuje wyjaśnić podstawowe przyczyny depresji. Teoria monoaminowa sugeruje, że niedobór niektórych neuroprzekaźników — monoamin — zaangażowanych w regulację nastroju w mózgu może wywołać depresję. Z drugiej strony teoria czynników neurotroficznych i plastyczności wiąże depresję ze zmniejszonym wsparciem neurotroficznym i zmniejszoną neurogenezą (procesem tworzenia nowych neuronów). Teoria neuroendokrynna wiąże depresję z zaburzeniami równowagi hormonalnej, w szczególności podwyższonym poziomem kortyzolu i dysregulacją tarczycy. Ponadto, nieprawidłowości w neurotransmisji glutaminianu i osi podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA) są również powiązane z występowaniem depresji. Pomimo mnóstwa teorii, depresja nadal pozostaje złożonym zaburzeniem, które wymaga dalszych badań w celu bardziej wszechstronnego zrozumienia i opracowania skutecznych strategii leczenia.