1.6 : Davranışçılık

Davranışçılık alanı Ivan Pavlov, John B. Watson ve B.F. Skinner gibi isimler tarafından öncülük edildi ve psikolojinin odağını temelde insan ve hayvan davranışının gözlemlenebilir ve kontrol edilebilir yönlerine kaydırdı. Bu değişim disiplinde bilimsel titizliği ve deneysel metodolojiyi vurgulayan kritik bir evrimi işaret etti.

Davranışçılığın temel öncülü, içsel düşünceler veya duygular yerine gözlemlenebilir davranışa odaklanmasıdır. Bu yaklaşım, gerçek bilimsel araştırmanın yalnızca görülebilen ve ölçülebilen şeylere dayanabileceğini savunur. Güçlendirme ve ceza, bu teorideki temel kavramlardır ve davranışların sonuçlarına göre zaman içinde nasıl şekillendirilebileceğini gösterir. Skinner'ın edimsel koşullanma odası veya "Skinner kutusu", deneysel koşulların kesin bir şekilde kontrol edilmesine ve ölçülmesine olanak tanıyarak davranışçılığın deneysel kanıtlara ve yeniden üretilebilirliğe olan bağlılığını pekiştirdi.

Davranışçılığın gözlem ve davranışın çevresel belirleyicilerine yaptığı vurgu, psikolojinin bilimsel bir disiplin olarak statüsünü sağlamlaştırmakla kalmadı, aynı zamanda terapi, eğitim ve araştırmada da pratik uygulamalara sahipti. Eleştirilere ve içsel zihinsel süreçleri tekrar odak noktasına getiren bilişsel psikolojinin yükselişine rağmen, davranışçılık ilkeleri çağdaş psikolojiyi bilgilendirmeye ve yönlendirmeye devam etmektedir.

İlk davranışçılar bilişsel süreçlerin önemini reddetmiş olsalar da, modern psikoloji genellikle davranışsal ve bilişsel perspektifleri bütünleştirerek insan davranışının karmaşıklığını kabul eder. Çağdaş davranışçılar hala gözlemlenebilir davranışa öncelik verebilirler, ancak aynı zamanda davranışı anlama ve değiştirmede bilişin rolünü de kabul ederler.

Davranışçılığın mirası, gözlemlenebilir davranışa ve çevresel nedenlerine odaklanan psikolojiye yönelik titiz bilimsel yaklaşımıdır. Bu çerçeve, davranışı şekillendirmede çevrenin ve deneyimin gücünü vurgulayarak psikolojik teori, araştırma ve uygulamanın gelişimini temelden şekillendirmiştir.

Davranışçı ilkeler, davranışları değiştirmek için pekiştirme gibi teknikleri kullanarak Davranışçı Terapi ve Bilişsel Davranışçı Terapinin temelini oluşturur. Eğitimde, bu ilkeler öğretim yöntemlerini ve öğrenme ortamlarını şekillendirir, etkililik için ödüller ve yapılandırılmış öğrenme kullanır. Ek olarak, davranışçılığın etkisi, oyunlaştırma tekniklerinin kullanıcıları motive ettiği ve meşgul ettiği teknoloji destekli öğrenmeye kadar uzanır ve çeşitli alanlardaki kalıcı önemini gösterir.