9.11 : Leki przeciwnadciśnieniowe: bezpośrednie inhibitory reniny

Układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAAS) to skomplikowany szlak fizjologiczny obejmujący liczne enzymy i hormony, w tym reninę, enzym konwertujący angiotensynę (ACE), angiotensynę I i II oraz aldosteron. Brak równowagi w tym układzie zwiększa produkcję angiotensyny II i aldosteronu. Podwyższony poziom angiotensyny II sprzyja zwężeniu naczyń i podwyższeniu ciśnienia krwi. Jednocześnie wyższy poziom aldosteronu stymuluje wchłanianie zwrotne sodu i wody w nerkach, co powoduje zwiększenie objętości i ciśnienia krwi. Nadciśnienie lub wysokie ciśnienie krwi często leczy się za pomocą inhibitorów ukierunkowanych na różne etapy RAAS. Blokery receptora angiotensyny II (ARB) utrudniają wiązanie się angiotensyny II z receptorami, powodując rozszerzenie naczyń i obniżenie ciśnienia krwi. Inhibitory ACE utrudniają przemianę angiotensyny I w angiotensynę II, zmniejszając zwężenie naczyń i objętość płynu, a tym samym obniżając ciśnienie krwi. Jednakże inhibitory te nie mogą hamować szlaków niezależnych od ACE, w których pośredniczą enzymy, takie jak chymaza lub katepsyna G, które mogą umożliwić wytwarzanie angiotensyny II i jej działanie. Aby całkowicie zahamować wytwarzanie angiotensyny II, należy zablokować początkowy etap. Bezpośrednie inhibitory reniny, takie jak aliskiren, osiągają to poprzez bezpośrednie wiązanie się z reniną i zapobieganie konwersji angiotensynogenu do angiotensyny I. W rezultacie zmniejsza się wytwarzanie angiotensyny II, co prowadzi do zmniejszenia zwężenia naczyń i obniżenia ciśnienia krwi. Zmniejszona produkcja angiotensyny II zmniejsza również wydzielanie aldosteronu, zmniejszając wchłanianie zwrotne sodu i wody w nerkach oraz zmniejszając objętość i ciśnienie krwi. Jednakże aliskiren ma skutki uboczne, takie jak ból głowy, refluks żołądkowo-przełykowy, zawroty głowy, zmęczenie, reakcje alergiczne i obrzęk naczynioruchowy.