10.7 : Miareczkowanie redoks: Przegląd

Miareczkowanie redoks to technika analizy chemicznej stosowana w celu określenia stężenia nieznanej substancji poprzez pomiar transferu elektronów w reakcji redoks (redukcja-utlenianie). Proces ten obejmuje stopniowe dodawanie titranta o znanym stężeniu środka utleniającego lub redukującego do analitu, roztworu o nieznanym stężeniu, aż do osiągnięcia punktu końcowego, który wskazuje na zakończenie reakcji między dwiema substancjami. Upewnienie się, że analit znajduje się w jednym stanie utlenienia przed miareczkowaniem, jest kluczowe. Można to osiągnąć poprzez wstępne utlenienie lub wstępną redukcję analitu przy użyciu odczynnika pomocniczego. Miareczkowania redoks wykorzystują różne rodzaje wskaźników redoks do określenia punktu końcowego, w tym barwniki zmieniające kolor i metody potencjometryczne wykorzystujące elektrody. Wizualne wskaźniki redoks zmieniają kolor w zależności od stopnia utlenienia, sygnalizując, że osiągnięto określony potencjał redoks. Natomiast metody potencjometryczne mierzą zmianę potencjału elektrycznego w całym roztworze przy użyciu elektrody pH lub redoks w celu określenia punktu końcowego. Wskaźniki samoczynne to substancje, które wykazują zmianę koloru ze względu na swoje wrodzone właściwości redoks, eliminując potrzebę zewnętrznych wskaźników. Skrobia jest powszechnie stosowanym wizualnym wskaźnikiem w miareczkowaniach jodometrycznych, tworząc ciemnoniebieski kompleks, gdy reaguje z jodem. Wybór wskaźnika w miareczkowaniu redoks zależy od konkretnej reakcji oraz pożądanej czułości i dokładności analizy. Krzywa miareczkowania jest tworzona przez wykreślenie zmiany potencjału lub stężenia analitu w stosunku do objętości dodanego titranta.